سدا نہ باغ بہاراں
پاسے پاسے چلَی جوانی ، پاس نہ سدیا یاراں
ساتھی کون محمّدؔ بخشا دَرد ونڈے غمخواراں
مان نہ کرئیو رُوپ گھنے دا وارث کون حُسن دا
سَدا نہ رہن شاخاں ہَریاں ، سَدا نہ پھُل چمن دا
سَدا نہ رَسد بزاریں وَکسّی سَدا نہ رَونق شہراں
سَدا نہ موج جوانی والی ، سَدا نہ ندیاں نہراں
سَدا نہ تابش سُورج والی ، جیویں کر وقت دوپہراں
بے وفائی رسم محّؔمد ، سَدا ایہو وچہ دہراں
سدا نہ لاٹ چراغاں والی ، سَدا نہ سوز پتنگاں
سَدا اڈاراں ، نال قطاراں ، رہسن کدن کُلنگاں
سدا نہیں ہتھ مہندی رَتّے سدا نہ چھنکن ونگاں
سدا نہ چھوپے پا مُحّؔمد ، رل مِل بہناں سنگاں
سَدا نہیں مُرغابیاں بہناں ، سَدا نہیں سَر پانی
سَدا نہ سئیاں سیس گُندا ون سَدا نہ سُرخی لالی
لکھ ہزار بہار حُسن دی خاکو و چہ سمانی
لاء پریت محمّؔد ، جس تھیں جگ وچہ رہے کہانی
مگر شکاری کرے تیاری، بار چریندیاں ہَرناں
جو چڑھیا اُس ڈھیناں اوڑک، جو جمیا اُس مرناں
سَدا نہ باغیں بُلبُل بولے ، سَدا نہ باغ بہاراں
سدا نہ ماپے ،حُسن جوانی ، سدا نہ صحبت یاراں
لوئی لوئی بھَر لے کُڑئے جے تُوں بھانڈا بھرناں
شام پئی بِن شام محّؔمد گھر جاندی نے ڈرناں
0 comments: